בהתחלה לא הבנתי מדוע הרגשתי את הדחף הפתאומי לקרוע את הכל. זה לא היה החלטה מודעת, אלא משהו שחדר לתוכי בשקט, אולי דרך הפה או האף שלי, כמו ריח צורם. ישבתי מול החומר הלימודי שלי על תולדות האמנות והספרות הערבית וכמה ממחברות הסקיצות הביישניות ששהו זמן רב בחושך של המגירה.

כולן היו המשכים של עצמי.

ובכל זאת, התחלתי לקרוע אותן.

הקריעה הייתה אכזרית,

חשבתי על אותן מחשבות מיובאות, דביקות, שנצמדות לעור במשך שנים, ניזונות מהתחושה של הנחיתות. קשה לנער אותן, וכואב לעקור אותן.
הטבעתי את פיסות הנייר במים, והתחלתי להתבונן בהן שוקעות באיטיות. הרגשתי שגם אני שוקעת איתן, שוקעת בראשי, נכרכות סביב צווארי.

אני נאבקת בהן, הן לא משחררות אותי, ואני לא משחררת אותן.

לא ביקשתי עזרה מאחותי, רציתי לקרוע את עצמי לבד. היא ישבה לצידי והחלה לקרוע ללא רשות, ובקלות שמעוררת פליאה. פחדתי על המילים הקרועות שלי מפני עיניה השובבות, אבל היא לא ראתה אותן,

היא לא ראתה אותי.

הכנתי עיסת נייר, ריח חריף נדף ממנה, כאילו נבואה רעה.

עיצבתי ממנה כלים נייריים שבירים,

נזכרתי בסירים הגדולים של החתונות,

לכל סיר שם ובית לחזור אליו אחרי השמחה.

צצה בראשי דמותם של ילדי עזה עומדים בתור

וסיריהם

ריקים.

עלתה בזיכרוני תמונה של סבא שלי שניסה שוב ושוב להחזיר את הידיות לסירים.

מקבע אותן,

והן נופלות.

מקבע אותן,

ודמעה נופלת.

אחותי צוחקת: מי מתאבל על נייר?

من عجينة ورق

في البداية لم أكن أفهم لماذا شعرتُ بتلك الرّغبة المفاجئة بتمزيق كل شيء. لم يكن قرارًا واعيًا، بل شيء تسلل إلى داخلي بهدوء، ربما عبر فمي أو أنفي، كرائحة فجة. جلست أمام ملاحظاتي الجامعيّة عن تاريخ الفن والادب العربي وبعضًا من دفاتر الاسكتشات الخجلة التي اعتادت عتمة الجارور.

كانت كلّها امتدادات لنفسي.

ومع ذلك بدأت بتقطيعها.

التّمزيق كان قاسيًّا،

فكرت بتلك الأفكار المستوردة، اللّزجة، والتي تلتصق بالجلد لسنوات، تتغذى على الشعور بالدنيوية.  نفضها صعب وانتزاعها مؤلم.

أغرقت القصاصات في الماء، ورحتُ أراقبها وهي تغرق ببطء. شعرت أنني أغرق معها، تغرق في رأسي، تلتف حول عنقي.

أُعاركُها،

لا تفلتُ مني ولا انا منها.

لم أطلب المساعدة من أختي، أردت أن امزقني لوحدي.

جلست بجانبي واخذت تمزّق دون استئذان، وبسهولة مثيرة للدهشة.

خفتُّ على كلماتي الممزقة من عيناها العابثتين، لكنها لم تراها،

لم تراني.

صنعت من تلك الأوراق عجينًا، انبعثت منها رائحة حارقة، كأنها وعيد.

شكّلت منها اواني ورقيّة هشّة،

تذكرت قدور الاعراس الضخمة،

لكل قدر أسم وبيت يعود إليه بعد الفرح

باغتتني صورة أطفال غزّة

في طابور

واوانيهم

فــــــــــــارغة

فاجأتني ذكرى جدي

وهو يحاول إعادة تركيب أيادي الأواني التي تبرح مكانها.

يثبتها،

وتسقط

يثبتها

ودمعة تسقط

تضحك اختي: من يحزن على ورق؟